Gmina Łęczyca

Miejscowości w gminie Łęczyca leżą na obszarze, który został dość wcześnie zaludniony, a ich bogata historia ściśle łączy się z przeszłością Łęczycy – miasta o długiej i bogatej przeszłości.

Okolice Łęczycy, położone nad górną i środkową Bzurą, były miejscem rozwoju społeczności ludzkich począwszy od środkowego paleolitu. Z tego okresu pochodzą najstarsze ślady osadnictwa ludzkiego z okolic Łęczycy. Z podłęczyckich stanowisk kultury łużyckiej najlepiej rozpoznane są cmentarzyska z grobami ciałopalnymi jamowymi i popielnicowymi. W skład wyposażenia grobowego wchodziły np. naczynia gliniane. Takie zostały odnalezione na cmentarzysku w Błoniu, które było użytkowane od około połowy III do początku, a być może nawet połowy, V okresu epoki brązu, czyli w ciągu 250 – 300 lat. Znaleziska te świadczą o związkach z miejscowym podłożem kulturowym oraz o istnieniu kontaktów z terenami zachodnimi. W Łęce odkryto obiekt pełniący prawdopodobnie funkcje mieszkalne. Ślady bytności człowieka, na obszarze nas interesującym, to przedmioty obcego pochodzenia, np. monety rzymskie. W Topoli Królewskiej ślady te sięgają II wieku n.e. – z tego stulecia pochodzi znaleziony srebrny denar rzymski. Znane jest podobne znalezisko z Wilczkowic. Znaleziska tego typu są nie tylko śladem chwilowej bytności człowieka w pewnym miejscu, lecz mogą świadczyć o większym zaludnieniu oraz lepszym zagospodarowaniu kraju.

U Słowian szczególnie częste było zakładanie grodów w miejscach mających naturalne zabezpieczenie w postaci trudnych do przebycia mokradeł, mniejszych lub większych rzek. Względy obronne decydowały również o wykorzystywaniu piaszczystych wyniesień usytuowanych w zlewiskach rzek. Przykładem takiego właśnie położenia jest grodzisko w Krzepocinku leżące nad rzeczką Zian. Jest to grodzisko jednoczłonowe, kształtu zapewne kolistego, z pojedynczym wałem. Na podstawie ceramiki i żelaznego toporka, znalezionych w czasie badań sondażowych, czas trwania grodu można ogólnie określić na XI – XIII wiek. Niestety, znaczne zniszczenia grodziska spowodowały, że prace archeologiczne nie dały spodziewanych rezultatów.

W bagnistej dolinie Bzury i na sąsiednich terasach znajdował się w dawnych czasach zespół osadniczy złożony z osiedli, które określano zbiorczym mianem Łęczyca. Początki warownego grodu sięgają VI wieku. Wiadomo, że był on ośrodkiem władzy plemienia zwanego Łęczycanami. W procesie formowania państwa Polan tereny obecnej Ziemi Łęczyckiej zostały im podporządkowane. Do wspomnianego zespołu osadniczego należała wieś Ostrów, którą przypuszczalnie należy identyfikować z tzw. Kępą Łęczyca – Dzierzbiętów położoną wśród łąk na zachód od grodu łęczyckiego. Wyspowe położenie tej osady, dokuczliwe zwłaszcza w czasie wiosennych roztopów spowodowało, że nie rozwinęła się ona w poważniejszy ośrodek. Po raz pierwszy wieś Ostrów pojawia się w dokumentach w 1145 r., a ostatnia wiadomość pochodzi z 1362 r.

We wczesnośredniowiecznym państwie polskim Łęczyca pełniła rolę jednej ze stolic kraju składającego się z siedmiu prowincji. Stała się niezmiernie ważnym ośrodkiem politycznym i religijnym. W okresie rozbicia dzielnicowego Łęczyca była niekoronowaną stolicą podzielonego kraju. W tym czasie miasto kilkakrotnie zmieniało władców. Byli nimi m.in. Bolesław Kędzierzawy, Leszek Biały, Konrad Mazowiecki, Kazimierz Konradowic, Wacław II, Władysław Łokietek.

Dla nas, współcześnie żyjących ludzi, wiele miejscowości rozpoczęło swój historyczny żywot w roku, z którego pochodzi pierwsza wzmianka źródłowa. Ma ona duże znaczenie w badaniach historyczno-osadniczych, ponieważ pozwala stwierdzić, że dana osada istniała na pewno w czasie określonym podaną datą. Dla miejscowości w obecnej gminie Łęczyca są to daty: 1235 r. dla Błonia, 1243 r. dla Siedlca, 1267 r. dla Topoli Królewskiej, 1299 r. dla wsi Leszcze i Wichrowa, 1302 r. dla Lubienia i Wilczkowic, 1357 r. dla: Chrząstówka, Dobrogost, Gawron, Jankowa, Krzepocina, Łęki, Prusinowic i Zdun, 1362 r. dla Leźnicy Małej, 1370 r. dla Prądzewa, 1385 r. dla Kozub i Wąkczewa, 1386 r. dla Bronna, wsi Mniszki, wsi Pruszki i Topoli Katowej, 1388 r. dla Siemszyc, 1389 r. dla Dzierzbiętowa, 1395 r. dla Krzepocinka, 1399 r. dla Zawady, 1423 r. dla wsi Pilichy, 1429 r. dla Garbalina.

Linki

Skip to content